" พออยู่ไกลกันแบบนี้ คิดถึงก็นั่งรถไปหาไม่ได้แล้วนะลูก " แม่บอกก่อนเราจะขึ้นเครื่องไปเรียนที่นิวยอร์ก จริงๆนี่ก็ห่างจากบ้านนานที่สุดในชีวิตแล้วมั้ง ปกติเราจะเจอกับที่บ้านเดือนละ 2 ครั้ง การมาอยู่ไกลๆจากคนที่เราคิดถึงในช่วงอายุเท่าเรานี่มันไม่ง่ายเลยนะที่จะไม่อดคิดห่วงนั่น ห่วงนี่เต็มไปหมด
เวลากลางคืนในที่ๆไม่ใช่บ้านเรานี่ ต่อให้มีคนเยอะแค่ไหน ก็ทำให้เราเหงาได้เหมือนกัน จริงๆเราว่าเหงากว่าตอนไม่มีใครซะอีก เวลาฟังเพลงอะไร เนื้อเพลงก็จะชัดเจนขึ้นเสมอ ก็คงเพราะบรรยากาศทำให้เหมือนทุกข้อความเขียนมาเพื่อเรายังไง ยังงั้น
พออยู่ว่างๆเลย cover เพลงนี้ เป็นเพลงที่เราชอบมากมานานตั้งแต่ดู "รักแห่งสยาม" กลับมาฟังอีกกี่ครั้งก็ยังเพราะเหมือนเดิม ส่วนวิดีโอก็ช่วยกันถ่ายกับเพื่อนที่นิวยอร์ก เอาบรรยากาศเมืองที่ไม่เคยหลับมาฝาก หวังว่าจะชอบกันนะครับ ยังไงก็อย่าลืมส่งให้คนที่เราคิดถึงกันนะ ?
